WK + eindelijk nog wat gedachten

Het was een mooi verjaardagscadeau geweest, als ik had te horen gekregen dat Björn geselecteerd zou zijn voor het WK. Maar het was te mooi om waar te zijn.

Ondertussen ben ik 17 geworden en kijk ik met een soort van nostalgie terug naar de tijd dat ik kon zeggen dat ik 'nog maar' 13-14 jaar was en al zo begeesterd was door het wielrennen en steevast verslagjes neerpende op deze blog. Een jong meisje, want ja eigenlijk was ik nog een kind, dat met een toch wel hevige passie artikels schrijft over wielrennen, is nu net iets specialer dan iemand van 17 :).

Het woord nostalgie heeft ook een ietwat negatieve bijklank, en zo voel ik het ook wat aan. Als ik terugdenk aan zo'n 3tal jaar geleden, dan denk ik eraan hoe een grote rol wielrennen en schrijven toen in mijn leven speelde. Wielrennen was een echte passie, elk vrij moment zou ik naar de koers gegaan zijn en ook erover schrijven vond ik fantastisch. Ik denk dat ik ook wel kan zeggen dat ik in die tijd toch ook heel wat goede contacten had met mensen die iets te maken hadden met het wielermilieu. Ik was er ook toen al zeker van dat ik communicatiewetenschappen zou gaan studeren om nadien wielerjournalist te worden.

Ik kan niet zeggen dat de passie verdwenen is, want dat is iets dat nooit weggaat. Maar er is toch wat van het vuur gedoofd. En daar zit nu net het negatieve, ik vind dat ongelooflijk jammer. Het was fantastisch om zo gepassioneerd te zijn. Maar alles wat er in 2008 is gebeurd, heeft veel veranderd. Hoe ze toen iemand zo weinig hebben kunnen steunen, en zo aan het lijntje hebben gehouden, dat zal altijd ergens in mijn achterhoofd blijven hangen en dat is jammer. Maar zoals ik al zeg, zo een passie gaat nooit weg. Ik voel nog steeds een speciale band met wielrennen en volg het nog steeds, al is dat op een grotere afstand dan vroeger.

Ik zit nu in het laatste middelbaar, dat wil zeggen dat ik op het einde van dit schooljaar een keuze zal moeten maken, namelijk wat ik volgend jaar wil gaan studeren. Of het communicatiewetenschappen wordt, daar vrees ik voor, al wil ik nog steeds iets in die richting gaan doen. Mijn voorkeur gaat op dit moment uit naar talen, bijvoorbeeld Engels-Nederlands of Engels-Spaans, omdat je daar denk ik ook nog veel mee kan doen. Al wil ik geen leerkracht, noch tolk worden :).

Maar ik heb nog tijd, ik zal eerst proberen dit laatste jaartje te doorstaan!

De o zo moeilijk te bepalen grens...

Tom Boonen en de cocaïne. Overal wordt erover gesproken. Zelfs op school, waar het amper over wielrennen gaat, werd de naam Tom Boonen meermaals door leerkrachten in de mond genomen. Onze wijze leerkracht Latijn was bezig over filosofie , en zei dat Boonen helemaal geen deugdzaamheid nastreefde.

Ik vraag me af waar men de lijn tussen wielrenner en burger moet trekken. Als burger heeft Tom Boonen (meermaals) een fout gemaakt. Hij moet dus ook als burger gestraft worden, en hard genoeg. Men moet hem niet beschermen, ook al omdat het niet de eerste keer is dat hij tegen de drugslamp loopt. Stuur de man naar het gerecht, geef hem een geldboete, weet ik veel, maar straf hem als burger.
Als wielrenner heeft Tom Boonen niet echt een fout gemaakt, ook al moeten we dat nuanceren. Hij heeft die cocaïne niet genomen om beter te rijden, dat weet iedereen. Hij is dus niet schuldig bevonden aan doping. De wielrenner Tom Boonen pleegde geen misdrijf. Vorige keer werd hij door zijn ploeg Quick.Step beschermd, het is dan ook niet meer dan normaal dat die hem nu op non-actief plaatsen. Ze willen ook geen gezichtsverlies lijden. Maar toch is er iets met de weerhouding uit de Tour dat me wat dwars zit.
Wat Tom Boonen doet in zijn vrije tijd, is uiteindelijk zijn zaak. Hij zou beter moeten weten als wielrenner, want het is gewoon ongelooflijk dom om te doen. Maar moet hij daarom weerhouden worden uit de Tour?
Alles gaat natuurlijk om het imago, de Tourorganisatoren streven een propere tour na, dus cocaïne hoort daarin niet thuis.

Al die verhalen over het drankprobleem vind ik anders maar zever. Na de verzinsels van 'het is in mijn glas gedaan' van vorig jaar, verliest hij wat van zijn geloofwaardigheid. Maar laat die man naar de therapeut gaan als hij daar zich goed bij voelt.

Ik ben ervan overtuigd dat er vele verschillende meningen over deze zaak zijn, dat er velen Tom Boonen misschien gewoon liever niet opnieuw in het peloton willen zien.
Zelf ben ik ook geen fan van Boonen, maar nu vind ik dat ze hem op een verkeerde manier straffen. Ieder ander mens die betrapt wordt op cocaïne zal daarvoor financiëel gestraft worden, maar zal nooit zijn job verliezen. Dus, straf Tom Boonen, stuur hem naar het gerecht. Als hij zijn leven wil verpesten door de cocaïne, zijn probleem. Maar laat hem wielrennen.

Vijgen na Pasen

Op dit moment kan ik hier niets echt vernieuwend meer schrijven, enkel vijgen na Pasen. Verslag van de Brabantse Pijl? Dat is alweer enkele weken geleden en geen haan die daar nog naar kraait. Björn reed een goeie wedstrijd in mijn omgeving en ik kon duidelijk merken dat hij toch heel wat sympathie kreeg van de mensen. We stonden op de bruine put en tussen de doortochten in keken we op een schermpje bij mensen in een auto, waar al snel een hele meute mensen kwam achterstaan. Toen de finale naderde en Björn toch wel vaak aan de kopgroep sleurde, begonnen de mensen te spreken: "Ah, diene Leukemans, awel, diene zou van mij toch eens mogen winnen zenne, diene jongen verdient da" En toen ze mezelf onbewust tegen het scherm zagen praten, en voor Björn supporteren, begonnen ze tegen mij te praten. "Aah, supporter van Leukemans, jaja hij doet het goed hé..." De winnaar en het verdere koersverloop kennen we. Ik mocht na de wedstrijd nog naar een vipreceptie in Alsemberg. Ik ging er naartoe, enkel en alleen om de vriendin dag te gaan zeggen die me die kaarten had gegeven, haar opa is namelijk mede-organisator van de Brabantse Pijl.
Ik was nooit voor die VIP-toestanden, en zal het wellicht nooit zijn. Grote mannen drinken pintjes naar believen en ondertussen komt de winnaar eventjes in de spotlights staan. De mannen pauzeren eventjes hun drukke gesprekken, kijken verstrooid op naar de Fransman in Française des Jeux outfit, en dat was dan genoeg koers voor de avond.

Ronde van Vlaanderen, Gent-Wevelgem en Parijs-Roubaix heb ik gemist. Ondertussen heb ik Athene, Delphi, Olympia, ... gezien. Blijkbaar reed Tom Boonen een dijk van een PR, maar daar kan ik dus niet over meespreken.

Amstel Gold Race zag ik wel, op tv weliswaar, en nu ik zo weinig koersen echt buiten zie, moet ik zeggen, er gaat niets boven zelf in regen en wind de renners te zien voorbijrazen, maar hoelang zal het duren vooraleer ik zelf nog eens op de baan zal staan?

Brabantse Pijl (3)

Ik ben nu een goed uur terug van de Brabantse Pijl. Die wordt gereden in mijn 'biotoop', met een doortocht in mijn geboortedorp en woonplaats Halle, en aankomst op enkele kilometers. Het is de derde keer dat ik ging kijken op het parcours zelf. De eerste keer in 2006, dan nog eens in 2007 en nu dus opnieuw. Later zal ik hier wel een verslagje neerpennen, ik beloof dat het niet te lang zal duren ;)

En het circus kan weer beginnen...

Morgen is het zover, een dag waar veel wielerfanaten naar uitkijken. Want, de koers mag dan al een goeie maand begonnen zijn, morgen is de 'officieuze' start van het wielerseizoen, de eerste keer op die beruchte 'Vlaamse Wegen'.

Als je er de nieuwsberichten op naslaat (ik zag het zeven uur journaal) lijkt het morgen (en aangezien dat toonaangevend is, ook de rest van het seizoen) een onemanshow te worden. Boonen aan het woord, je zal veel in je mars moeten hebben om hem te kloppen, enz. Ook ik heb schrik dat hier op deze blog vooral een man de toon zal aangeven. Al is dat niet dezelfde als in de media. Ik hoef zijn naam niet meer te herhalen, daarvoor verwijs ik u door naar de vorige artikels...

Maar ik zal er echt proberen op de letten dat deze blog toch nog voor iedereen aangenaam blijft om te lezen, en mijn best doen om er toch ietwat variatie in te brengen. Maar ergens moeten jullie het mij vergeven. Na meer dan 3 jaar hem op de voet te volgen, is het moeilijk om dat favoritisme weg te stoppen. Vooral met het moeilijke jaar dat vorig jaar toch wel was, ben ik de koers minder gaan volgen, omdat ik het er toch wel moeilijk mee had. In het begin zal het dus vooral uitkijken zijn voor die ene wielrenner in het blauw-gele pakje, maar ik hoop dat mettertijd de passie die vroeger zo vurig aanwezig was voor heel het wielergebeuren en alles wat daarbij komt kijken, terug komt opflakkeren.

Morgen zal ik heel nieuwsgierig de koers volgen, jammer genoeg niet in mijn geliefde Gent, maar voor de tv in het iets minder geliefde Halle. Ik ga mij nog niet wagen aan een pronostiek, dat zal zijn voor iets later op het seizoen, laat ons gewoon hopen op een spannende koers, dat is een veilige voorspelling :)

Geniet ervan!

Supportersavond Björn Leukemans

Zaterdag kon mijn vakantie goed beginnen met de supportersavond van Björn Leukemans. Het was alweer van de quiz geleden dat ik iedereen nog eens had gezien. Maar, nu zal het zo lang niet meer moeten duren, want de supporters van Leukemans zullen weldra herenigd zijn op de koers. Je zal ze herkennen aan hun splinternieuwe blauwe tenue.

Het was een leuk avondje, waar ik al snel weer mijn vertrouwde plekje achter de kassa kon innemen. Met het zotte gezelschap van Gerda, we hebben wat afgelachen, dat kan wel gezegd worden :)

Zaterdag is het zover, de pionier van alle Vlaamse koersen, maar daarover later meer!

Enkele gedachtenkronkels die ik van me af schrijf...

Soms valt een droom aan diggelen. Maar, dat hoeft niet altijd iets negatief te betekenen. Je kan de stukjes oprapen, er met een ietwat nostalgisch gevoel naar terugkijken en ze gebruiken voor iets nieuws.

Wielrennen heeft mijn leven al altijd ietwat getint. Ik herinner me nog vroeger toen ik klein was dat wielrennen me eigenlijk niet zo echt boeide. Sterker nog, ik zag het eerder als een last. Want, mijn opa keek er graag naar, en als hij naar wielrennen keek dan was hij zodanig geconcentreerd dat hij het moeilijk had om ondertussen ook nog naar mij te luisteren. En, aandachtskind als ik was, had ik het daar nogal moeilijk mee ;) Mààr, aan de andere kant, aangezien er vaak over gesproken werd, kon ik van de meeste renners als je de achternaam zei, ook meteen de voornaam zeggen. Zonder dat ik wist hoe die mens eruit zag. Toch niet slecht voor een meisje van pakweg 6 jaar die zich eigenlijk totaal niet interesseerde voor wielrennen.

Maar wie deze blog al een tijdje leest, weet dat nu ondertussen al een 3tal jaar geleden de passie voor wielrennen steeds een grotere omvang begon aan te nemen.

Waar ik eigenlijk moest aan denken, was aan mijn cursus aardrijkskunde die ik enkele weken geleden met veel ergernis heb geleerd. De aarde is ontstaan uit de Big Bang, en alles is steeds maar blijven uitzetten. Wetenschappers denken dat dit nog een tijdje stabiel zal blijven maar dat het dan weer zal inkrimpen en zal komen tot een Big Crunch, wat dan het tegenovergestelde van de Big Bang moet voorstellen.
Ik denk dat het stilaan blijven groeien is, met een groeiversnelling ca. 2005-2006. In februari 2006 werd ik overweldigd door de imposante velodroom van Hasselt, door de pistebedwingende "helden"...

3 jaar geleden is deze blog ontstaan. Een meisje van 13 met een passie voor wielrennen, dat er graag over schrijft en later wielerjournalist wilt worden. Het klinkt eigenlijk best wel schattig.

Nu ben ik 16, zit in mijn voorlaatste jaar middelbaar onderwijs en volgend jaar zal ik een keuze moeten maken. Oké, dat lijkt nog steeds ver van mijn bed en ik heb nog tijd genoeg om te bedenken wat ik zal gaan studeren, maar toch... Wat zo voor de hand lag 3 jaar geleden, is nu wat vervaagd.

Waarschijnlijk valt de oorzaak daarvoor deels te zoeken bij de gebeurtenissen van afgelopen jaar. Björn Leukemans die beschuldigd werd van doping, 2 jaar werd geschorst en nu door de vlaamse gemeenschap met hangende pootjes toch een verminderde straf heeft gekregen.
Wie mijn blog nog wel eens heeft gelezen, kan makkelijk zien dat veel van mijn blogberichten over Leukemans gaan. Toen hij koerste omdat ik vooral naar zijn wedstrijden ging kijken, en omdat mijn objectiviteit ver te zoeken was... Afgelopen jaar omdat ik vol frustraties zat die ik dan van me af kon schrijven.

Renners komen en gaan, ik zou als wielerjournalist waarschijnlijk niet meer schrijven over renners die nu nog koersen (tenzij over de jongsten onder hen). Dat besef ik ook wel. Maar alles heeft me tot nadenken aangezet. Ik heb het afgelopen jaar het wielrennen niet gevolgd zoals de jaren ervoor. Toen keek ik namelijk naar zowat elke koers, en ik wist goed wat er gaande was in het wereldje van wielrenners en consoorten. Ook koersen waar Björn niet aan deelnam, dat maakte niet uit, ik was verzot op wielrennen, hij was nu 'toevallig' mijn favoriet. Maar afgelopen jaar heb ik het passiever gevolgd, net zoals toen ik nog jonger was, en gewoon naar de grote wedstrijden gekeken.

Als ik zag hoe sommige journalisten er met hun klak naar smeten, kreeg ik al heel wat minder zin om tot dat kringetje te behoren. Akkoord, ze zijn belange niet allemaal zo, maar ik ben kritisch. En het wielrennen, maar dan eigenlijk vooral ons bekrompen landje heeft me teleurgesteld.

Maar, dit jaar is de kans voor een nieuwe start. Ik zal weer vaker met wielrennen in contact komen, en waarschijnlijk worden de plooien opnieuw glad gestreken, en zal ik weer uitschreeuwen wat voor een mooie sport wielrennen is!