Enkele gedachtenkronkels die ik van me af schrijf...

Soms valt een droom aan diggelen. Maar, dat hoeft niet altijd iets negatief te betekenen. Je kan de stukjes oprapen, er met een ietwat nostalgisch gevoel naar terugkijken en ze gebruiken voor iets nieuws.

Wielrennen heeft mijn leven al altijd ietwat getint. Ik herinner me nog vroeger toen ik klein was dat wielrennen me eigenlijk niet zo echt boeide. Sterker nog, ik zag het eerder als een last. Want, mijn opa keek er graag naar, en als hij naar wielrennen keek dan was hij zodanig geconcentreerd dat hij het moeilijk had om ondertussen ook nog naar mij te luisteren. En, aandachtskind als ik was, had ik het daar nogal moeilijk mee ;) Mààr, aan de andere kant, aangezien er vaak over gesproken werd, kon ik van de meeste renners als je de achternaam zei, ook meteen de voornaam zeggen. Zonder dat ik wist hoe die mens eruit zag. Toch niet slecht voor een meisje van pakweg 6 jaar die zich eigenlijk totaal niet interesseerde voor wielrennen.

Maar wie deze blog al een tijdje leest, weet dat nu ondertussen al een 3tal jaar geleden de passie voor wielrennen steeds een grotere omvang begon aan te nemen.

Waar ik eigenlijk moest aan denken, was aan mijn cursus aardrijkskunde die ik enkele weken geleden met veel ergernis heb geleerd. De aarde is ontstaan uit de Big Bang, en alles is steeds maar blijven uitzetten. Wetenschappers denken dat dit nog een tijdje stabiel zal blijven maar dat het dan weer zal inkrimpen en zal komen tot een Big Crunch, wat dan het tegenovergestelde van de Big Bang moet voorstellen.
Ik denk dat het stilaan blijven groeien is, met een groeiversnelling ca. 2005-2006. In februari 2006 werd ik overweldigd door de imposante velodroom van Hasselt, door de pistebedwingende "helden"...

3 jaar geleden is deze blog ontstaan. Een meisje van 13 met een passie voor wielrennen, dat er graag over schrijft en later wielerjournalist wilt worden. Het klinkt eigenlijk best wel schattig.

Nu ben ik 16, zit in mijn voorlaatste jaar middelbaar onderwijs en volgend jaar zal ik een keuze moeten maken. Oké, dat lijkt nog steeds ver van mijn bed en ik heb nog tijd genoeg om te bedenken wat ik zal gaan studeren, maar toch... Wat zo voor de hand lag 3 jaar geleden, is nu wat vervaagd.

Waarschijnlijk valt de oorzaak daarvoor deels te zoeken bij de gebeurtenissen van afgelopen jaar. Björn Leukemans die beschuldigd werd van doping, 2 jaar werd geschorst en nu door de vlaamse gemeenschap met hangende pootjes toch een verminderde straf heeft gekregen.
Wie mijn blog nog wel eens heeft gelezen, kan makkelijk zien dat veel van mijn blogberichten over Leukemans gaan. Toen hij koerste omdat ik vooral naar zijn wedstrijden ging kijken, en omdat mijn objectiviteit ver te zoeken was... Afgelopen jaar omdat ik vol frustraties zat die ik dan van me af kon schrijven.

Renners komen en gaan, ik zou als wielerjournalist waarschijnlijk niet meer schrijven over renners die nu nog koersen (tenzij over de jongsten onder hen). Dat besef ik ook wel. Maar alles heeft me tot nadenken aangezet. Ik heb het afgelopen jaar het wielrennen niet gevolgd zoals de jaren ervoor. Toen keek ik namelijk naar zowat elke koers, en ik wist goed wat er gaande was in het wereldje van wielrenners en consoorten. Ook koersen waar Björn niet aan deelnam, dat maakte niet uit, ik was verzot op wielrennen, hij was nu 'toevallig' mijn favoriet. Maar afgelopen jaar heb ik het passiever gevolgd, net zoals toen ik nog jonger was, en gewoon naar de grote wedstrijden gekeken.

Als ik zag hoe sommige journalisten er met hun klak naar smeten, kreeg ik al heel wat minder zin om tot dat kringetje te behoren. Akkoord, ze zijn belange niet allemaal zo, maar ik ben kritisch. En het wielrennen, maar dan eigenlijk vooral ons bekrompen landje heeft me teleurgesteld.

Maar, dit jaar is de kans voor een nieuwe start. Ik zal weer vaker met wielrennen in contact komen, en waarschijnlijk worden de plooien opnieuw glad gestreken, en zal ik weer uitschreeuwen wat voor een mooie sport wielrennen is!

Het is een beetje aan de late kant, maar ik wil iedereen graag prettige feesten toewensen!
Geniet ervan, en moest ik het volgende week vergeten, ook een mooi 2009 gewenst!

Iljo Keisse en doping?

Iljo op de zesdaagse van Hasselt. Foto: Céline Verstraete.

Ik was deze week toch ietwat geschrokken toen de naam Iljo Keisse en doping in één zin gebruikt werden. Ik volg Iljo niet meer zo op de voet, maar natuurlijk weet je wel dat die jongen het goed doet. Je hoeft het baanwielrennen daarvoor niet eens echt te volgen. Vroeger volgde ik het wel meer, zo ging ik in 2006 ook naar de eerste editie van de zesdaagse in Hasselt. En ik had het wel voor Iljo. Maar, wie heeft het nu niet voor de sympathieke jonge Gentenaar?

Iljo Keisse, amper 25 jaar, voorbeeld voor de jeugd. Dat kan toch niet dat zijn carrière nu over zou zijn? Op Sporza staat er te lezen:
"Iljo zei dat dit misschien wel het einde is. Hij krijgt sowieso een stempel voor de rest van zijn leven. Een klein beetje doping of veel maakt niet uit."

Dit wordt ongetwijfeld vervolgd. Ik hoop gewoon dat het rechtvaardig uitdraait, wat dat ook mag betekenen. Na afscheid van Matthew Gilmore zou Iljo de kans moeten gekregen hebben om met alles wat hij van die eerste had geleerd, zijn eigen glorievolle carrière uit te bouwen. Maar zal hij daarvoor nog de kans krijgen?

Quiz

Het is ondertussen al oud nieuws, maar ik had 2 weken geleden ook al de bedoeling om er een berichtje over te schrijven, dat zweer ik op mijn communiezieltje :)!

2 weken geleden ging ik naar de -ondertussen al 3de- quiz van supportersclub Björn Leukemans. Het werd alweer een plezante avond, en ik vertolkte de rol van een van de juryleden (met ook wel eens omkoperij als gevolg ;)). Het was vooral een blij weerzien met mensen die ik al een tijdje niet meer had gezien.

Karel Lemmens hield bij de aanvang van de quiz nog een mooi 'pleidooi' om nog eens te benadrukken wat voor een impact de hele zaak op Björn en zijn omgeving heeft gehad.
Een jaar geleden, ten tijde van de vorige quiz, is alles namelijk begonnen. Maar weldra start het seizoen opnieuw, en dan kan het zwarte jaar dat 2008 toch wel was achterwege gelaten worden. Wie Björn steunt, die zal hem luidkeels aanmoedigen in de voorjaarsklassiekers.
De anderen, die hun mond mag eens openvallen als ze hem terugvechtend zullen zien schitteren.

Teken van leven...

De problemen startten toen ik mijn wachtwoord moest invullen. Ik heb 3 keer een verschillend wachtwoord moeten proberen vooraleer ik het juiste te pakken had. En dan werd ik pas echt geconfronteerd met de harde waarheid: "Laatste bericht gepubliceerd op 14 september 2008" (de dag dat ik 16 werd). 3 màànden geleden dat ik hier nog eens een teken van leven gaf.

Het is wel degelijk met schaamrood op de wangen dat ik dit hier typ. Ik kan wel als excuus geven dat ik vorige week donderdag begonnen ben met examens. Ik was al langer van plan om hier nog eens iets te publiceren, maar die plannen werden gedwarsboomd door die vervelende verplichtingen.

Ik wil en mag deze blog niet laten verloren gaan, en ik zal proberen hem opnieuw, stukje voor stukje, op te bouwen. Ik heb hem nu toch al zo'n 3 jaar als ik me niet vergis. Maar misschien was ik als 13-jarige net iets ijveriger als nu als 16-jarige ... :)

Maandag heb ik trouwens het laatste examen, Grieks. Ik zie het helemaal niet zitten om dat nog te leren... Ik heb er echt genoeg van... Vorig weekend moest ik wiskunde leren. Toen heb ik gewoon vrijdagnamiddag geleerd en zaterdag naar de cinema gegaan. Grieks-Latijn heeft maar 3 uur wiskunde en dat is nu niet echt om over naar huis te schrijven, op zo'n momenten ben ik zo blij dat ik in die richting zit (ook voor het feit dat ik geen fysica meer heb maar wel natuurwetenschappen). Maar op dagen zoals vandaag beklaag ik het. Grieks leren is dan ook niet meteen een van mijn favoriete bezigheden... Maar wat moet, dat moet zeker? Maandagnamiddag ben ik dan ook vrij tot vrijdag :)