zondag, december 28, 2008

Enkele gedachtenkronkels die ik van me af schrijf...

Soms valt een droom aan diggelen. Maar, dat hoeft niet altijd iets negatief te betekenen. Je kan de stukjes oprapen, er met een ietwat nostalgisch gevoel naar terugkijken en ze gebruiken voor iets nieuws.

Wielrennen heeft mijn leven al altijd ietwat getint. Ik herinner me nog vroeger toen ik klein was dat wielrennen me eigenlijk niet zo echt boeide. Sterker nog, ik zag het eerder als een last. Want, mijn opa keek er graag naar, en als hij naar wielrennen keek dan was hij zodanig geconcentreerd dat hij het moeilijk had om ondertussen ook nog naar mij te luisteren. En, aandachtskind als ik was, had ik het daar nogal moeilijk mee ;) Mààr, aan de andere kant, aangezien er vaak over gesproken werd, kon ik van de meeste renners als je de achternaam zei, ook meteen de voornaam zeggen. Zonder dat ik wist hoe die mens eruit zag. Toch niet slecht voor een meisje van pakweg 6 jaar die zich eigenlijk totaal niet interesseerde voor wielrennen.

Maar wie deze blog al een tijdje leest, weet dat nu ondertussen al een 3tal jaar geleden de passie voor wielrennen steeds een grotere omvang begon aan te nemen.

Waar ik eigenlijk moest aan denken, was aan mijn cursus aardrijkskunde die ik enkele weken geleden met veel ergernis heb geleerd. De aarde is ontstaan uit de Big Bang, en alles is steeds maar blijven uitzetten. Wetenschappers denken dat dit nog een tijdje stabiel zal blijven maar dat het dan weer zal inkrimpen en zal komen tot een Big Crunch, wat dan het tegenovergestelde van de Big Bang moet voorstellen.
Ik denk dat het stilaan blijven groeien is, met een groeiversnelling ca. 2005-2006. In februari 2006 werd ik overweldigd door de imposante velodroom van Hasselt, door de pistebedwingende "helden"...

3 jaar geleden is deze blog ontstaan. Een meisje van 13 met een passie voor wielrennen, dat er graag over schrijft en later wielerjournalist wilt worden. Het klinkt eigenlijk best wel schattig.

Nu ben ik 16, zit in mijn voorlaatste jaar middelbaar onderwijs en volgend jaar zal ik een keuze moeten maken. Oké, dat lijkt nog steeds ver van mijn bed en ik heb nog tijd genoeg om te bedenken wat ik zal gaan studeren, maar toch... Wat zo voor de hand lag 3 jaar geleden, is nu wat vervaagd.

Waarschijnlijk valt de oorzaak daarvoor deels te zoeken bij de gebeurtenissen van afgelopen jaar. Björn Leukemans die beschuldigd werd van doping, 2 jaar werd geschorst en nu door de vlaamse gemeenschap met hangende pootjes toch een verminderde straf heeft gekregen.
Wie mijn blog nog wel eens heeft gelezen, kan makkelijk zien dat veel van mijn blogberichten over Leukemans gaan. Toen hij koerste omdat ik vooral naar zijn wedstrijden ging kijken, en omdat mijn objectiviteit ver te zoeken was... Afgelopen jaar omdat ik vol frustraties zat die ik dan van me af kon schrijven.

Renners komen en gaan, ik zou als wielerjournalist waarschijnlijk niet meer schrijven over renners die nu nog koersen (tenzij over de jongsten onder hen). Dat besef ik ook wel. Maar alles heeft me tot nadenken aangezet. Ik heb het afgelopen jaar het wielrennen niet gevolgd zoals de jaren ervoor. Toen keek ik namelijk naar zowat elke koers, en ik wist goed wat er gaande was in het wereldje van wielrenners en consoorten. Ook koersen waar Björn niet aan deelnam, dat maakte niet uit, ik was verzot op wielrennen, hij was nu 'toevallig' mijn favoriet. Maar afgelopen jaar heb ik het passiever gevolgd, net zoals toen ik nog jonger was, en gewoon naar de grote wedstrijden gekeken.

Als ik zag hoe sommige journalisten er met hun klak naar smeten, kreeg ik al heel wat minder zin om tot dat kringetje te behoren. Akkoord, ze zijn belange niet allemaal zo, maar ik ben kritisch. En het wielrennen, maar dan eigenlijk vooral ons bekrompen landje heeft me teleurgesteld.

Maar, dit jaar is de kans voor een nieuwe start. Ik zal weer vaker met wielrennen in contact komen, en waarschijnlijk worden de plooien opnieuw glad gestreken, en zal ik weer uitschreeuwen wat voor een mooie sport wielrennen is!

3 opmerkingen:

Anoniem zei

'Wielerjournalist' worden omschrijven als misschien een jongemeisjesfantasie is zeker al wat nuchterter bekeken...
Je wordt immers mogelijk "journalist", en dan pik je er niet even zelf de onderwerpen uit die je als jong meisje aantrekken..
Wielerjournalist wordt je dan heel misschien, na jaren
lang alle opdrachten door mekaar ... En dat interviews bij renners bvb om tal van redenen 'gemakkelijker' door mannen gedaan worden ( dikwijls in het hotel, bij massages,.. maar vooral ook geen 9-5 job is door het heel veel van huis zijn )
zal je ook wel beseffen...
Ook dat de kans op uitbouwen van een 'band' of noem het gekend/vertrouwd zijn bij de renners enkel na vele jaren kans krijgt. Daarom ook het logische feit dat er in Belgie bvb maar enkele echte sport/wielerjournalisten zijn (maar er ook maar enkele nodig zijn) die via de jarenlange ogebouwde kantakten dat bepaalde onderwerp gaan behandelen,
en het echt geen toeval is dat dat mannen zijn.
Momenteel is het ook zo dat door de economische toestand op zowat alle redakties ook het aantal medewerkers danig wordt teruggeschroefd..
Wat niet wegneemt dat als het je om het beroep gaat en niet om de mogelijke kontakten met enkel renners (niet als zijnde van toepassng op jou bedoeld, maar met dat idee lopen er genoeg vrouwen rond) er veel breder ook tal van mogelijkheden zijn voor iemand die graag schrijft , en die wil uitzoeken over de nodige kwaliteiten te beschikken...
Vriendelijke groeten, en in elk geval om te beginnen veel plezier met het volgend van de koersen.

Anoniem zei

Aan de anonieme ridder hieronder: (wieler)journalist worden verwacht eerst en vooral een foutloos gebruik van het Nederlands en daar is precies nog wat werk aan bij die reactie. Maar ik kan u tegenspreken wat bedreft de droom. Het was voor mij ook een droom om journalist te worden toen ik de leeftijd had van Céline. Maar ik heb er hard voor gestudeerd en gewerkt (6 jaar studeren + de nodige journalistieke stages). En die droom is voor mij al lang niet meer onrealistisch. Zeker niet als vrouw! Een geloof in je eigen kunnen en de nodige wilskracht om het te halen waar anderen je afschrijven, is veel belangrijker dan goede contacten. Die kan je immers opbouwen door ervaring!

Anoniem zei

Hej Céline :),
Ik begrijp je maar al te goed. 't Voorbije jaar heb ik het wielrennen ook veel minder gevolgd, maar ik merk nu des te meer dat ik zin heb om die voorjaarsklassiekers te bekijken, te volgen en bepaalde renners naar voor te schreeuwen (ook al horen ze me niet als ik thuis voor mijn tv-scherm zit ;) ). Het veldrijden daarentegen ben ik altijd intensief blijven volgen.
Ik had vorig jaar ook mijn blog verwijderd maar ik heb hem terug opgestart op krak hetzelfde adres.
Gisteren moest ik trouwens aan jou denken toen ik hoorde dat 'een zekere" Bjorn Leukemans zijn eerste zege van het seizoen binnen gehaald heeft. Je moet een gat in de lucht gesprongen zijn! Rechtvaardigheid geschied zou ik zo zeggen.

Groetjes,
Diede.

Free counter and web stats