Renner in de Kijker (deel 3)...

De nieuwe renner in de kijker is niet het verhaal vol glorie over een jonge renner, wat het zou moeten zijn. Het is zowaar een mirakel, het is het verhaal over de moedige Saul Raisin...

De wielercarriere van de in ‘83 geboren Saul Raisin begon mooi. In 2005 behaalde hij de bergtrui in de Ronde van de Toekomst, de ‘kleine Tour de France’. Op het WK in Madrid gaf Saul smaak aan de wedstrijd. Tot hij op 50km opnieuw werd ingerekend door het peloton. Begin 2006 onderstreepte hij z’n talent als klimmer nogmaals door op het hoogste schavotje te staan in de 3de etappe van de Tour de Langkawi.
Zo jong en zo succesvol al. Het kon niet anders of deze jonge was op weg om een mooie wielerloopbaan te creëren.
Tot begin april het noodlot toesloeg. Op de eerste dag van het ‘Circuit de la Sarthe’ meer bepaald. Wat er toen precies is gebeurd, kan Saul zich niet meer herinneren. Wel is duidelijk dat hij die dag
een doodsmak maakte. Hij brak daarbij z’n schouder, rib en sleutelbeen en had verwondingen aan z’n gezicht. Z’n helm redde z’n leven, zoveel is zeker. Maar dat was eigenlijk niet levensbedreigend, wonden helen wel... Hij lag na z’n val in een ziekenhuis in Anger. Z’n ploegleider is toen met hem gaan praten en Saul sprak alleen optimistische woorden. Hij wou een paar weken later al weer op de fiets zitten!
Maar het was nog niet gedaan... 36 uur nadat hij naar het ziekenhuis was gebracht, kreeg hij een hersenoedeem (dat is een vochtophoping in de hersenen) en raakte in een coma. Zo snel kan het gaan, en Saul was opeens in levensgevaar. Alles moest snel gebeuren en de dokters hebben Saul in spoed geopereerd om het vocht uit z’n hersenen te laten. Hij kreeg ook nog eens een hersenbloeding, en daarom moesten ze ook een stukje van z’n hersenen wegnemen. Saul kon niet meer zelfstandig ademen en hij was volledig verlamd.
De dokters zeiden dat hij nooit meer uit coma zou raken en altijd als een plant zou moeten verderleven. 6 dagen later werd Saul wakker en kon hij zelfstandig ademen. Wel bleek dat z’n hele rechterkant verlamd was. Z’n ouders kwamen natuurlijk dagelijks op bezoek.
Toen op dag z’n moeder z’n rechterhand vasthield, kneep Saul erin.
Het begon stilletjesaan te beteren. Eerst zou hij nooit meer kunnen lopen, toch begon Saul te staan en probeerde hij te stappen. Eerst had hij nog veel hulp nodig, na een tijdje kon hij het alleen. Meer bepaald op moederdag heeft hij z’n eerste zelfstandige stappen opnieuw gezet, als cadeau voor z’n moeder.
Wat later mocht hij uit Frankrijk vertrekken en ging hij naar het ‘Shepherd Center’ in Atlanta waar hij verder kon revalideren.
Op 30 juni kwam dan het verlossende bericht dat hij het revalidatiecentrum mocht verlaten en opnieuw bij z’n ouders in Dalton kon gaan wonen. Maar hij moest wel elke dag van 9 tot 16 uur nog naar de dagrevalidatie. Thuis begon hij al op z’n hometrainer te rijden, op de duur zelfs 4 uur per dag.
Het leven van de moedige Saul begon opnieuw meer en meer kleur te krijgen. Op 1 augustus kreeg hij groen licht van de dokter om proberen op de rollen de rijden, omdat hij terug genoeg evenwicht had gevonden. Een weekje later, op 8 augustus, mocht hij voor het eerst opnieuw op de weg rijden. Anderhalf uur genieten, met z’n vader naast zich over de wegen van Georgia. Hij huilde bijna de hele tijd van geluk, dat zegt genoeg.
Hij deed er altijd een stukje bij, nam ook wat bergen op in z’n trainingstochten. Nu is hij hard aan het trainen, ritten van 6 uur, met 2 beklimmingen erin, het is en blijft toch een echte klimmer.
Eigenlijk wist Saul niet wat er met hem was gebeurd, waarom hij in het ziekenhuis lag. Pas toen hij z’n eigen site las, die al die tijd up to date was gehouden door z’n ouders besefte hij wat hij had meegemaakt, en hoe erg dat was. Ook de honderden berichtjes die de mensen in z’n gastenboek hadden geschreven, raakten hem.

Of Saul het nog zal kunnen maken in het peloton? Het is bang afwachten. Maar overloop het eens. Hij zou leven als een plant... Dat hij leeft, dat hij kan lopen, zelfs fietsen, het is echt een mirakel. Respect heb ik voor deze jongen, tonnen respect. Hij zal blijven vechten, om z’n plaatsje in het peloton opnieuw op te eisen. Het moet hem lukken, ik hoop het verschrikkelijk hard.
Dat hij na alles wat hij heeft meegemaakt, toch nog de motivatie kan vinden om ermee door te gaan, knap. Deze jongen kan het ver brengen, want hij bulkt van het talent. Hopelijk vindt hij nu de pen om verder te schrijven aan z’n glorieverhaal...

Keep on smiling! It always gets better...

(Foto's: Saul Raisin, www.saulraisin.com, met liefde geschreven)