We hadden met Boudewijn en co. afgesproken in Nossegem, waar de officiele start zou gegeven worden. Nadien zou ik samen met hen de koers mogen volgen. Mijn papa bracht me er naartoe en we zagen een eerste doortocht van het peloton. Dan mocht ik plaatsnemen in de 'VIP-bus' van Boudewijn, papa Leukemans. Mijn papa ging naar de bruine put, en ik zat helemaal achteraan in de wagen, naast Jennifer, de vriendin van Björn.
Onze volgende stopplaats was in Leuven, aan de fabriek van Stella Artois.
Dan was het wachten geblazen op de komst van de renners. Ondertussen wou Boudewijn een verhaal vertellen aan Jennifer. Dat liep niet echt van een leien dakje en toen keken ze naar mij. En dan moest ik dat verhaal van de Flinstones en de tanden van Boudewijn proberen uit te leggen in het Engels. En die dag zou ik nog vaker tolk mogen spelen.
Toen de renners gepasseerd waren, liepen we snel terug en doken we de auto in, naar een volgend punt. Daar vanachter in de wagen probeerden Jennifer en ik wat met elkaar de communiceren. Ik moest vaak naar m’n woorden zoeken, maar het lukte toch goed en ik leerde haar beter kennen. Ze zei dat ze gehoord had dat ik goed kan schrijven... Zij zal het hier (nog) niet kunnen lezen... Ze zei dat ik haar Nederlands moet leren (en Boudewijn zei daarop : mij ook!) Das leuk, want door met haar te praten leer ik ook Engels bij.
Het volgende stoppunt was ergens aan een bocht, maar vraag me niet meer waar het precies was. Het was daar dat Jennifer het woord mattentaart bijleerde (maar dat is een lang verhaal). Vanaf daar reden we door naar de aankomst, er zouden daar immers nog 5 plaatselijke ronden gereden worden. Aan de aankomst zelf stond er, zoals te verwachten was, veel volk. Dus wandelden we wat verder en kozen een plekje uit, zo’n 500 m na de aankomst. Ook Gerrit en z’n vrouw voegden zich bij ons. Het werd nog grappig daar, Engels en Antwerps door elkaar. En na een uitleg van Boudewijn keek Jennifer soms vragend naar mij... Maar Boudewijn, ik lach niet met met u hé, ge doet dat goed! ;-)
Bij elke doortocht zat Björn goed voorin geposteerd. Op een gegeven moment zat hij ook attent in het wiel van Freire. Na de laatste plaatselijke ronde, begaven we ons wat dichter bij aankomst, meer bepaald achter het hek enkele meters na de finishlijn. Dan braken er spannende tijden aan. Via de speakers (bij gebrek aan groot scherm) volgden we de gebeurtenissen in de koers. Alles kwam opnieuw bij elkaar en iets later ontstond er een nieuwe kopgroep. De namen werden afgelopen, stuk voor stuk kanjers van renners met daarbij... nr92 (ja!!) Björn Leukemans. Dat nummer had ik goed in m’n hoofd geprent, het is namelijk m’n geboortejaar (en het huisnummer van Maarten blijkt nu). Het was ook m’n taak om Jennifer steeds de wedstrijdsituatie uit te leggen (zij verstond immers niet alles wat er door de luidsprekers galmde). Ik zag haar zenuwachtiger worden, en ook ik voelde de adrenaline. En het werd alleen maar beter. “Een renner versnelt, hij neemt wat afstand van de anderen... het is... Leukemans!” We werden er alleen maar zenuwachtiger van. De voorsprong was 8 seconden en het bleef stabiel. De commentatoren zagen het precies wel zitten, en ook dat legde ik Jennifer uit.
Boudewijn, die altijd kalm en relaxed blijft, zat ook wat te schuifelen, al zal hij dat niet willen toegeven. Charel en Eddy: “Ja in de Ronde van België in Eupen had hij ook ni veel over”. Mannen, sssh!!
Het was dan nog minder dan een kilometer tot de meet en Björn had nog een 8tal seconden over. Er gaat vanalles door je heen. Gaat het die jongen nu eindelijk eens lukken? Na al die pech? Als je het iemand gunt, is het hem toch wel zeker! En dan... op 400 m van de streep... Leukemans wordt bijgehaald door Boogerd... Wat een klap. Dan moest ik dat tot mijn grote spijt nog zeggen aan Jennifer ook. Freire won, net als vorig jaar, met dank aan Boogerd. Die laatste heeft echt al vaak z’n eigen kansen opgeofferd voor een ander. Kijk ook maar naar de voorbije Tour...
Iets later zie je iedereen voorbijkomen en ook Björn staat daar dan, met z’n hoofd op z’n stuur, uitgeput. En als bijen op honing, kwam iedereen op Björn af. Journalisten, verzorgers, gewone mensen...
Het heeft dus niet mogen zijn maar dat neemt zeker niet weg dat ik ongelooflijk fier ben op hem! Als je bedenkt dat hij nog maar van half maart opnieuw op de fiets zit...! Chapeau! En hij doet er ook veel voor. Woensdag na Dwars door Vlaanderen reed hij nog een 100-tal km met de fiets naar huis. En ook gisteren was het van hetzelfde laken een broek. Niet mee met Boudewijn naar huis, maar met Nick en wielertoeristen met de fiets naar Bevel.
Het was een ongelooflijk mooie dag. Boudewijn, bedankt dat ik met je mocht meerijden, da's echt een superleuke ervaring!
Jennifer, it was really fun with you, see you next time!
En inderdaad, ZORRO RULES!
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten