Wielerjaaroverzicht 2006 deel 1

Het wielerseizoen 2006 is afgelopen en het nieuwe is al in de verte zichtbaar. Er duiken vanuit alle richtingen berichten op die dat bevestigen (jaaroverzichten, de show van Karl Vannieuwkerke...) maar toch dringt het nog niet echt tot me door.
Nu ik aan mijn eigen wielerjaaroverzicht moet beginnen, dringt het stilletjesaan door. Ik word er helemaal melancholisch van...
Het is niet gemakkelijk om de mooiste momenten te kiezen uit alle mooie momenten die ik dit jaar beleefd heb.
Er waren dagen van verdriet, dagen van vreugde. Dagen van klappertanden in kou en regen en dagen van zweten in de immense hitte.
Maar er was geen enkele dag waarvan ik spijt heb. Elke dag op de koers was volop genieten, en die dagen wil ik nooit vergeten, ze blijven in m’n geheugen gegrift. Ik zou ze stuk voor stuk opnieuw willen overdoen. Mijn mooiste wielermomenten van 2006 op een rijtje...

De eerste heel belangrijke dag is zondag 12 februari 2006. De dag waarop ik naar de zesdaagse in Hasselt ging. Die datum betekent heel veel voor me. Die dag was het échte begin van de wielerpassie.
Ik had de zesdaagse van Gent wat gevolgd in de krant en op tv, en ik was er helemaal door geimponeerd. Iljo Keisse en Matthew Gilmore... wat wou ik die mannen graag eens live bezigzien... En ik had nog nooit zo’n wielerpiste van dichtbij gezien...
Toen ik dan zag dat er in februari een zesdaagse kwam in Hasselt, moest ik dan ook geen moment twijfelen. Ik bestelde meteen m’n tickets.
Die bewuste dag was het echt genieten geblazen. Ik zal hier niet opnieuw alles uit de doeken doen, want er staat hier eerder op deze blog al een uitgebreid verslag over de zesdaagse. Daar in de grenslandhallen in Hasselt leefde ik in een extase, en ik kon er moeilijk afstand van nemen. Ik wachtte aan de trappen tot Iljo Keisse zou komen, om dan een foto van hem te nemen. Ik nam een foto, hij zag het, kwam naar me toe en zei : “Je moet dat zeggen hé als je een foto wilt, geen probleem” en toen poseerde hij spontaan. Ik was zo overweldigd door de sympathie van deze ‘held’ dat ik al bibberend een foto nam. En dat Iljo zich dat moment maanden nadien nog herrinert en er spontaan moet om lachen...
De sfeer op de zesdaagse is gewoon fantastisch. De verschillende nummers die veel afwisseling brengen, het feit dat je de renners om de haverklap te zien krijgt, dat je ongelooflijk dicht bij de renners staat...
Ik kon toen gewoon niet anders dan Iljo Keisse een handtekening te vragen. De eerste keer in m’n leven dat ik het deed, en ik moet zeggen, in ‘mijn wielerjaar’ heb ik niet veel, om niet te zeggen bijna geen handtekeningen gevraagd. En die handtekening koester ik toch wel...
Handjes krijgen van de renners als ze opwarmen, het was allemaal zo speciaal voor me :-). Ik ging naar huis met dat warme gevoel (en een sjaal van Keisse- Gilmore) en thuis deed ik alles nog eens uit de doeken voor m’n zus en mama. En ‘s nachts speelde de film zich nog eens af. Ja, dit was het echte begin van de passie...

Maandag 13 februari... ik moest naar school. Maar de hele dag dacht ik maar aan één ding: vanavond opnieuw naar de zesdaagse... Ik herinner het me nog zo goed, ik heb eigenlijk amper de lessen gevolgd. Ik leefde in het koerswereldje. Ik moest steeds denken aan Iljo Keisse, de piste in Hasselt, alles er rond. En de ploegvoorstelling van Davitamon- Lotto die avond.
We hadden zo’n bandje voor de ‘vip-corner’ van DVL, maar eigenlijk interesseerde me dat niet. We waren al eens een kijkje gaan nemen, en behalve dat we een zak vol goodies kregen, was er niet veel aan. Of je moest van drinken en een praatje maken met andere invités houden. Maar ik hield van de koers...
Omdat ik de dag voordien zo had genoten van de zesdaagse zelf, kwam die eigenlijk op de eerste plaats, en was ik niet zo geïnteresseerd in DVL en haar corner. Daar maakte ik al een kleine fout, zo blijkt nu... Ik zag van de ploegvoorstelling alleen de ‘groten’ : McEwen, Van Petegem...
Omdat ik de dag nadien school (en twee grote toetsen had) moesten we op een aanzienlijk uur vertrekken... We gingen nog een kijkje nemen in de vip corner in de hoop daar nog wat renners te zien. Daar gebeurde opnieuw een van de belangrijkste dingen van het jaar. Een keerpunt zo blijkt...
Wie zag ik daar, zittend tegen het podium? Björn Leukemans...
Als ik nu op die dagen Hasselt terugkijk, was ik toen nog heel onervaren en onwennig (niet dat dat nu helemaal weg is, maar het is toch al wat verbeterd). Ik wist toen niet goed wat te doen. Ik wou heel graag een handtekening van deze renner. Maar tegelijk overheerste een angst om naar hem toe te gaan. We waren bijna weg, tot ik ineens besloot om terug te keren. Ik moest het doen, ik zou er spijt van krijgen denk ik. En GODDANK dat ik ben teruggekeerd. Het zou een wereld van verschil gemaakt hebben denk ik nu. Dit moment is voor mij zo belangrijk, dat ik het toch nog eens in detail wil oproepen. Ik wachtte even af, en stapte dan op hem toe met een blok in m’n handen. Dapper als ik ben, zei ik amper iets en stak ik de blok ietsje naar voor (eigenlijk heel onbeleefd als ik er nu aan denk, maar Björn, vergeef me...). Björn Leukemans keek me aan, en ik weet niet hoe, maar het was dat ... die het speciaal maakte. Hij keek me aan met een verbaasde blik, een blik die mij leek te zeggen: Ken jij mij? Waaauw, jij vraagt mij een handtekening?! Hij nam de blok aan en zette de handtekening. Vervolgens vroeg hij: ‘Moet ik er mijn naam bij zetten?’ Precies of ik hem niet kende... Maar ik antwoorde maar van ja... Gelukkig zei m’n papa: ‘Ze kent u wel hoor...’ . Want ik kon niet veel uitbrengen. Alleen ‘danku’... Het was niet veel, en tegelijk toch ‘ a big deal’. Toen ik ‘s avonds thuiskwam, vertelde ik opnieuw over de leuke zesdaagse met Keisse, Gilmore, Schets... over de ploegvoorstelling van DVL... maar ook... over die Björn Leukemans die zei : ‘Moe ‘k er menne naam bij zette?’

De weg van en naar Hasselt stond de cd van James Blunt deze twee dagen op in de auto. En ook al ben ik die cd nu beu gehoord, als ik die liedjes nu terug beluister, stroomt er een warme gloed door m’n lichaam die me doet terug denken aan die mooie daagjes in Hasselt...

De weken na de zesdaagse begon ik me nog meer bezig te houden met koers. Ik had altijd wel naar de belangrijke wegkoersen gekeken ( Ronde van Vlaanderen, Parijs- Roubaix, Tour, WK...) en dat had me ook steeds geboeid. Maar er was niets meer. Sinds die zesdaagse was ik wel helemaal verkocht aan de koers...

Eind februari is het traditiegetrouw de start van het wegseizoen op vlaamse bodem. Zaterdag 24 februari keek ik naar de Omloop het Volk op tv. En wie zat er samen met Serge Baguet bij Karl Vannieuwkerke voor de voor- en nabeschouwing? Juist... Björn Leukemans.
Dat Philippe Gilbert de koers won, vond ik heel fijn. Die jongen verdient dat echt. En ja, er is meer dan Boonen in België!

Zondag 25 februari was het opnieuw tijd om er zelf nog eens op uit te trekken. We gingen namelijk kijken naar de start van Kuurne- Brussel- Kuurne. Ik als ik nu terugkijk op die dag, merk ik dat het toen toch heel onwennig was, en dat ik al veel bijgeleerd heb. Toch was het een mooie dag (of beter gezegd, enkele uurtjes). Ik heb hard geleden, want het was verschrikkelijk koud. We liepen maar wat rond tot ik een renner opmerkte. Niet zomaar een renner... nee, het was... Björn Leukemans. Daar had je die jongen weer... en ik moest opnieuw aan de zesdaagse denken. Hij reed er samen met Mattan, die het meeste aandacht genoot van de twee.
Thuis volgde ik dan de rest van de koers. Een prachtige winnaar met Nuyens, de sluipschutter.
Subjectief als ik ben moet ik ook toegeven dat het moment waarop Björn eens een snok gaf aan het peloton en alleen Boonen en Baguet volgden, me toch bijblijft....

Hier is het einde van deel 1 van het jaaroverzicht, het deel over februari, de andere delen volgen nog... en het eerste is al redelijk lang geworden, maar ik kan er echt niet aan doen... Bedankt aan Diede voor de collage!!!

Foto's in collage: Céline Verstraete en www.bjornleukemans.be